نامه مردم ولسوالی پنجاب به امرالله صالح: کمک کنید تا خانه و خاک‌مان را پس بگیریم

 

در نامه آمده ما جمعی از مردم بی‌‌خانمان، رانده‌شده و زخم‌ خورده‌ی پنجابی – ولسوالی پنجاب ولایت بامیان – با دل شکسته، چشمان اشک‌بار و قلبی آکنده از درد و حسرت، این نامه را برای شما می‌نویسیم؛ به‌قصد شکایت، نه! بلکه برای شریک‌ساختن بخشی از مصیبت‌های تکان‌دهنده و دردی از دردهای ما با مردم و مسئولین.

 

ما مردمی هستیم که خانه‌هایمان به آتش کشیده شد، فرزندان و پدران‌مان کشته و مادران و خواهران‌مان آواره گردیدند. کودکان ما در مسیرهای کوه و دشت گرسنه و تشنه آواره شدند. زنان‌مان به بردگی و بدرفتاری کشیده شدند. ما صدای فریاد نداشتیم، زیرا فریادمان شنونده‌ای نداشت. 

 

جناب صالح!

شما خود گفته‌اید: "رنگ گلگون تاجیک است، دردم هزاران است."

 

و این سخن، درد دل هزاران نفر از ما را امید افروخت. امروز ما همان هزارهایی هستیم که دردمان را به زنان آواره، کودکان بی‌سرپناه و پیرانی که زیر چرخ بی‌عدالتی خرد شده‌ایم و منتظر آنیم که آوای اخلاق و انسانیت، ما را به حقیقت برساند.

 

ما نمی‌خواهیم از کسی باج بگیریم، نمی‌خواهیم سیاسی کار باشیم، ما تنها می‌خواهیم به خانه‌هایمان برگردیم، به خانه‌هایی که ویران شدند، به آرامشی که از ما گرفته شده. می‌خواهیم دنیا بداند که با زور و کُج‌راهی، ما به آنچه کرده‌اند، تن نمی‌دهیم.

 

در نامه آمده که وجدان و وظیفه‌ انسانی و وجدانی شماست که در کنار ما بایستید؛ نه به‌خاطر شهرت، نه به‌خاطر سیاست، نه به‌خاطر احساسات، بلکه تنها به‌خاطر آن جملاتی که گفتید و هزاران دل در آن بسته شد.کمک کنید تا خانه و خاک‌مان را پس بگیریم. تا یاری دهید تا عدالت را دوباره فریاد بزنیم. ما را کمک کنید. ما مظلومیم، اما بی‌صدا نخواهیم ماند.

 

در نامه آمده که ما آواره‌ایم، اما ریشه در خاک داریم ما دل‌شکسته‌ایم، اما هنوز ایمان داریم که انسانیت زنده است.

 

گفتنی است که اخیراً گروه طالبان مردم قریه سرشک پنجابی ولسوالی پنجاب را کوچ اجباری دادند.