در حالی که سه سال از حاکمیت طالبان می‌گذرد و هیچ اقدام عملی برای رفع تبعیض سیستماتیک علیه جامعه شیعه‌مذهب افغانستان انجام نشده، مولوی عبدالکبیر، سرپرست وزارت مهاجرین، بار دیگر با ژستی فریبکارانه پای دیدار با بزرگان و علمای اهل تشیع نشست؛ دیداری که بیشتر بوی تبلیغات می‌دهد تا نیت برای اصلاح وضعیت.
در اعلامیه‌ای که روز دوشنبه (۱۵ ثور) از سوی این وزارت منتشر شد، آمده است که در این دیدار، استاد محمد اکبری از تلاش‌های مولوی عبدالکبیر قدردانی کرده و از تعهد علما و بزرگان تشیع نسبت به همکاری با حکومت سرپرست سخن گفته است. اما پرسش اساسی این‌جاست: کدام تلاش؟ کدام نتیجه؟ و کدام تعهد متقابل از سوی طالبان؟
طالبان در ظاهر از "همکاری مشترک برای آبادی افغانستان" سخن می‌زنند، اما در عمل، با سیاست‌های تبعیض‌آمیز و قومی، منابع ولایات شیعه‌نشین به‌ویژه بامیان را تاراج کرده و در مناطق پشتون‌نشین پروژه‌های زیرساختی را اجرا می‌کنند.
وعده‌های پیشین مولوی عبدالکبیر در سفرش به بامیان درباره تطبیق پروژه‌های مورد نیاز، اکنون فقط بخشی از آرشیف بی‌عملی و دروغ‌های آشکار این گروه است. نه‌تنها هیچ پروژه‌ای آغاز نشده، بلکه حتی "کلنگی" نیز به زمین نخورده است.
در حالی که بامیان در فقر و محرومیت شدید به‌سر می‌برد، درآمد معادن این ولایت به‌صورت سازمان‌یافته به دیگر مناطق سرازیر می‌شود و در عوض، مردم این ولایت به حاشیه رانده شده‌اند.
طالبان با تکرار نمایش‌های سیاسی و نشست‌های نمایشی، در تلاش‌اند تا افکار عمومی را آرام کنند، اما زخم‌های تبعیض، نابرابری و محرومیت در دل جامعه شیعه همچنان تازه است.
اگر علمای شیعه واقعاً به حل مشکلات مردم متعهدند، وقت آن است که به جای تشکر از چهره‌های فریبکار طالبان، از آنان پاسخ بخواهند: وعده‌هایتان چه شد؟ سهم مردم ما از این حکومت چیست؟ و چرا منابع ما به جیب دیگران می‌رود؟
شاهین علیزاده- خبرگزاری جمهور
